Jónkóping – 01-09-22 – “Guten Morgen, guten Morgen, guten Morgen, Sonnenschein!. Diese Nacht blieb dir verborgen, doch du darfst nicht traurig sein. Guten Morgen, Sonnenschein, weck mich auf und komm herein. Alles kannst du ja sehen auf dieser Erde, auf dieser Erde; doch nun ist es geschehen, daß ich auch ohne dich glücklich werde. Die allerschönsten Stunden in meinem Leben, in meinem Leben, hab` ich heut` Nacht gefunden; Du hast geschlafen – so ist das eben! Guten Morgen, guten Morgen,…”. De wekker gaat. Althans, Richard zet de JBL box extra hard aan, zodat wij ook wakker worden op de klanken van Nana Mouskouri. Toegeven, wel met een liedje waar je vrolijk van wordt. Even uitrekken en dan uit te veren. Het ontbijt staat al klaar. De dag kan beginnen!

We zijn wakker geworden in het Askebo Brygghus. Waar ik gister nog schreef dat dit een voormalige brouwerij was, moet ik dat nu rectificeren. Maria Stark, eigenaresse van het Brygghus, geeft aan dat onze slaapplek vroeger een wasplek was, waar kleren werden schoongemaakt. Er werd dus geen bier gebrouwen. Dat brouwen doet Kristoffer, haar man, overigens wel. Maar op een andere plek van het erf. De uiterst aardige Maria geeft aan dat de verwarring waarschijnlijk komt omdat haar man niet goed Engels spreekt. Kan gebeuren, we keuren het goed. Zand erover. We gaan over tot de orde van de dag en dat betekent dat Maria vandaag de gelukkige is die Gislaved mag aftekenen. Dat doet ze overigens met verve.

[reclameblok]. Wil jij ook weg van alle drukte en de stress achter je laten? Wil jij het getoeter en de uitstoot van uitlaatgassen verruilen voor absolute stilte en gezonde lucht? En wil jij herten zien lopen in je straat in plaat van bouwvakkers? Boek dan Askebo Brygghus nabij Gislaved via https://askebobrygghus.se/ (Zweedstalige website, maar dat mag de pret niet drukken) [einde reclameblok]

Elke dag ontvangen wij kijkersvragen van onze supporters. Zo ook vandaag. Meerdere fans vroegen zich af waar op de kaart we nu precies zijn. Net als dat we dat vaak onderweg aan voorbijgangers uitleggen, doe we dat nu aan jullie ook middels onze motorkap. Zie je het rode rondje rechtsoboven? Nee, niet die aan de linkerkant, maar echt het rechtse rondje. Daar zitten we nu. En we rijden vandaag iets naar boven tot aan de onderkant van het grote meer boven het rondje. Naar de stad Jönköping. Hopelijk is het nu voor iedereen duidelijk.

Vandaag rijden we dus van Gislaved naar Jönköping. TIjdens het ontbijt word er nog geklaagd over fietspijntjes. Heeft de één last van zijn kuiten, de andere voelt het in zijn knieën. De derde bespeurt zeurende zadelsteken. Als dat maar goed gaat. Vandaag fietsen we voor de verandering niet in de traditionele De Fietsende Vriendenkleding, maar in de kleding die we van Volvo Nieuwenhuijse hebben gekregen. Dat was je natuurlijk al opgevallen bij het bekijken van de foto’s van het aftekenen. Niet? Scroll dan nog maar even naar boven toe. Effin, als ons uurwerk aangeeft dat het 10:30u is, vertrekken we. De rit begint waar die gisteren geëindigd was, namelijk op gravel.

Aan het eind van het pad nemen we de afslag naar links en fietsen we over het asfalt langs een meertje. Als we Gislaved achter ons laten zien we voor ons vooral bomen, bomen en nog eens bomen. We rijden door het bos. Niet één kilometer, niet twee kilometer, niet vijf, niet tien, maar wel veertig kilometer lang. Het enige uitzicht dat we zowel aan de linker- als de rechtkant hebben zijn bomen.

Tipje onzerzijds: voor het lezen van het volgende stuk tekst, adviseren wij jullie om “Offroad Rider” van Robert Baarda op Spotify, YouTube Music, Apple Music of Deezer op te zoeken en uiteraard aan te zetten. Ondertussen wachten wij even…

…Al gevonden?

Ok, dan gaan we weer verder:

Plots doemt er een paadje op. De navigatie op het stuur geeft aan dat we daarin moeten. Maaruh, dat is een gravelpad. En zo te zien een lange. Kunnen we dit pad niet vermijden? Door er omheen te rijden? FF checken. Ja kan wel, maar dat is dan wel 42km om. Pfff. Wat nu? Eergisteren reden we twee keer lek door gravel. Maar 42 kilometer om rijden is ook weer zo wat. We nemen het besluit tocht het gravelpad te nemen. En dat is me er ééntje. Zo ééntje die nooit meer ophoudt te bestaan. Zo ééntje die in de verste verte nog steeds niet verhard is. Zo ééntje nemen we. We fietsen door valleien waar naar ons gevoel nog nooit iemand is geweest. We laten met onze fietsen stofwolkjes achter, die blijven hangen op de grindwegen waarop we rijden als een beest. Met ons valt niet te spotten, ook al voelen we het in onze botten. We zijn off-road fietsers, we spelen het spel. We zijn off-road fietsers en ondanks de ondergrond rijden we best wel snel. We trappen door, het bloed stroomt door onze aderen en de zon brand op onze huid. We rijden over grond, steentjes en gravel, maar dan maakt ons niet uit. We zijn off-road fietsers en al klinkt het een beetje gek, we zijn off-road fietsers en vallen niet op onze bek. We zijn off-road fietsers, Oh Yeah!

Gravelrijden is niet voor iedereen weggelegd. Je moet wel wat vaardigheden bezitten. Hierbij enkele tips van onze fietsende vrienden: om niet lek te rijden of door kuilen te fietsen is het handig om niet te dicht achter je voorganger te fietsen. Zo hou je zelf het overzicht over het pad waarop je rijdt. Blijf in dezelfde strook rijden, want in het midden liggen over het algemeen grovere steentjes. Maak geen abrupte bewegingen, maar zorg ervoor dat het lichaam als het ware rondom de fiets beweegt. Dat zorgt voor maximale grip. Vergeet tot slot vooral niet te genieten van de natuur om je heen. Dat laatste doen we volop. Bij het plekje waarbij het uitzicht werkelijk fenomenaal is, besluiten we te lunchen. Er moet immers ook aan de inwendige mens gedacht worden na alle inspanningen. We waren er al op voorbereid dat we onderweg niet of nauwelijks in de bewoonde wereld zouden fietsen, dus we hebben onze eigen lunch meegebracht. Het wordt dus picknicken in The Middle Of Nowhere. Daar waar de natuur natuurlijk natuurlijker is dan de gemiddelde stad. Daar waar het uitzicht groener is dan het gras van de buren. Kunnen eindelijk die stoeltjes uit de dakkoffer.

Zelden zo’n mooie plek gehad om onze bammetjes te nuttigen. Voldaan vertrekken we na een klein uurtje van deze mooie rustplek. De tocht gaat voort over hetzelfde lange, slopende gravelpad. Volgens Google Maps duurt het nog zeker 4,6 kilometer voordat we weer verharde wegen onder onze wielen hebben. Na een kilometer of vier zien we gelukkig iets van bewoonde wereld.

Iets verderop komen we aan bij een T-splitsing. We kunnen links of rechts. De navigatie stuurt ons de linkerkant op. Maar ja, wat als we rechts gaan. Zitten we dan sneller op het asfalt waar we nu zo naar verlangen? Er volgt ampel beraad. De koppen van de fietsers worden bij elkaar gestoken om de juiste, doordachte keuze te maken. De keuze wordt niet gemaakt op de “ienemienemutte-” of “steen-papier-schaar” manier, maar op basis van feitelijk beschikbare gegevens. Op dit moment is oom Google de beste vriend van de ‘gravel gezellen’. Dus de keuze valt op het nemen van de linkerafslag.

Geen tijd te verliezen, dus binnen no-time draaien de voeten weer hun rondjes op de klikpedalen. Er volgt nog ruim 2 kilometer gravelpad. Grove steentjes worden afgewisseld met harde grond. En dan weer met kiezelsteentjes. Over het algemeen goed te doen. En het eind van het pad is in zicht. Gelukkig maar. Als de gravel overgaat in asfalt, volgt er direct een controle van de bandjes. Er kunnen immers nog kleine steentjes aan plakken. Minuscuul wordt elke milimeter van de fietsband nagekeken. Dit om taferelen van Halmstad te voorkomen.

Als de bandjes geïnspecteerd zijn en worden goedgekeurd, kan er weer worden doorgefietst. Wellicht nog een foto maken bij het meertje verderop, maar dat moet Age maar beslissen. Bij dat bewuste meertje, die de vorm van een hartje heeft (check maar eens) maakt Age nog de volgende tot de verbeelding sprekende kiekje en komt tevens tot de conclusie dat dit geen geschikte plek is om de fietsers nog op de gevoelige plaat vast te leggen.

Dus wordt er besproken om rechstreeks naar onze eindbestemming van deze dag te rijden, Camping Villa Björkhagen te Jönköping. Deze slaapplek is beschikbaar gesteld door Johan en Ivanka Broekhoff, die er vandaag zelf bij zouden zijn. Ware het niet dat ze juist deze dag positief getest zijn op Corona, dus dit aan hun voorbij moeten laten gaan. Wat ontzettend jammer dat we ze niet kunnen ontmoeten. Johan, voormalig podiumbouwer voor onder andere The Rolling Stones. Metallica en Bruce Springsteen zit namelijk vol met avontuurlijke verhalen. Zijn van oorsprong Zweedse vrouw Ivanka is ook een gezellige kletser. Bovendien zijn ze onlangs naar Zweden verhuisd, dus daar hadden we alles over willen horen. Maar ja, het leven is wat je leeft, terwijl je andere plannen maakt. We gaan ze niet ontmoeten.

Onderweg naar Villa Björkhagen maakt Age nog een prent van de door Volvo Nieuwenhuijse beschikbaar gestelde Volvo CX40 met achterop de fietsendrager de door Stappenbelt beschikbare Specialized fiets (diendend als reservefiets en Age zijn racefiets):

Bij Villa Björkhagen checkt Age alvast in, net voordat de fietsers bij dezelfde bestemming aankomen. We krijgen de beschikking over huisje 8. Een soort gezellige mini-challet met twee stapelbedden een 2×2 douche annex wastafel annex wc, een legolandkeukentje en een zithoek. Prima om de nacht door te brengen. Nogmaals jammer dat Johan en Ivanka er niet bij kunnen zijn, maar de ouders van Age en Jaap, Gijs en Corrie, verblijven deze nacht ook op onze camping. Zij arriveren een half uur nadat wij zijn aangekomen. Besloten wordt om gezamenlijk te gaan eten bij de plaatselijke Thai. We gaan er naar toe wandelen. Heen 4,7 kilometer. Terug uiteraard dezelfde looplengte. Tijdens de wandeling heen en terug schieten we enkele plaatjes:

Gijs en Corrie, bedankt voor het “koken”. Het was heerlijk. We zullen de grapjes over Thai vlees en de achtergrond muziek van de film Thaitannic achterwege laten in deze blog. Die houden we voor ons zelf. We hebben wel gelachen en genoten van de gesprekken. Maar nu de nacht nadert vlug onder de wol. Morgen wacht immers om 8:00u het ontbijt alweer.

Sportieve groet, De Fietsende Vrienden

Ps. mochten jullie je afvragen hoe het vandaag toch is afgelopen met onze fietsende helden, ze hadden immers in de ochtend nog allerlei klachtjes. Dan kunnen we jullie gerust stellen. Het is verbazingwekkend goed gegaan. Maar of dat morgen ook zo is?

(dit was de clifhanger, tevens het einde van deze blog)