Hamburg, 25 augustus 2022 – Woensdagochtend even na zevenen in de ochtend. Met enige nervositeit word ik wakker. Vandaag is de dag waar ik enerzijds naar verlang, maar anderzijds ook wel tegenop zie. Als relatief wielrengroentje mag ik deze dag een keer met ‘de grote jongens’ meefietsen. En dat < 90 kilometer lang. Dat is even wat anders dan naar de bakker op en neer. Negentig kilometer is een serieuze tocht.

Gisteren kwamen Arjan, Richard en Robert terug met de verhalen dat de fietspaden in Duitsland als een buckelpiste aanvoelen. Dat gegeven onderdrukt mijn zenuwen niet echt. Niet aan denken, eerst douchen en de fietskleding aandoen. Dan een flinke bodem leggen op mijn maag tijdens het ontbijt. Daarna zien we wel weer.

Tijdens mijn ochtendritueel draai ik op Spotify “Blood Brothers” van Bruce Springsteen. Ik hoor The Boss zingen: “And the miles we have come and the battles won and lost. Are just so many roads traveled, so many rivers crossed. And I ask God for the strength and faith in one another“. Toepasselijker kan bijna niet.

“Zie je het zitten?” Robert is inmiddels ook wakker. “Ja hoor, we gaan er voor” antwoord ik vol vertrouwen. Als Richard later vraagt of ik er klaar voor ben, weet ik dat de jongens mij vandaag op sleeptouw gaan nemen. Dat geeft moed. En die praat ik mijzelf ook in. “Kom op jongen, je kunt het, dus geniet vooral van deze dag”. Nadat we de auto hebben geparkeerd, de fietsbandjes hebben opgepompt, de bidons hebben gevuld, de huid hebben ingesmeerd en wat voeding in de zakjes op de rug hebben gestopt, tekent Leon, zoon van collega Kerstin, Sittensen af op de motorkap van onze auto. Daarna gaan we met de 4 fietsende vrienden beginnen aan rit 4 van de Tour De TBE.

Vandaag brengt de fiets ons van Sittensen naar Ahrensburg. Het is een rit met 360 hoogtemeters en we dalen 350 meter. Dan kunnen jullie wel uitrekenen hoeveel hoger Ahrensburg ligt in vergelijking met Sittensen. Het hoogste punt van vandaag ligt op 110 meter en het laagste op 0 meter NAP. We rijden 72 meter onverhard, ruim een kilometer op kasseien en de res op asfalt en verharde wegen.

FIETSIEPEDIA

Mijn SPECIALIZED racefiets schakelt fijn en fietst heerlijk. Alsof je zweeft boven de wegen. Van onze Fietsiepedia Richard leer ik de fijne kneepjes van het wielrennersvak. Te beginnen met wat fietserslatijn. VOOR betekent dat we een fieter gaan inhalen. TEGEN dat er een tegenligger aan komt. ACHTER is als we worden ingehaald. In ons geval uiteraard alleen door gemotoriseerde voertuigen. Maar dat hoef ik jullie niet te vertellen. Nu volgt de cursus “fietssignalen”. Als je met je linkerarm naar beneden zwaait komt er een opstacel van link. Zwaai je op dezelfde manier met je rechterhand, dan ik er een opstaken aan je rechterkant. Richting aangeven doe je door naar links of naar rechts te wijzen, afhankelijk welke kant je op wilt. Ook als je bij een kruizing niet afslaat, moet je zwaaien, namelijk rechtvooruit. Wat je verder vaak tegenkomt tijdens je rit zijn paaltjes. Dan wordt er naar beneden gewezen met je arm aan de kant van dat bewuste paatlje. Het wijzen combineer je met het woord PAALTJE. Nader je een gevaarlijke situatie, beweeg dan je vlakke hand, horizontaal gehouden, op en neer op kniehoogte. Om aan te geven dat je als renner vooraan gaat stoppen, steek je de hand in de lucht en roep je STOPPEN. Dan weet de rest van de groep dus dat er gestopt wordt. Ook ‘verstandig schakelen’ wordt me door Richard bijgeleerd: bij een beklimming schakel je terug, bij aan afdaling schakel je op. Op lange rechte stukken, pak je de versnelling waarmee je het tempo prima kunt volgen. Bij een rood stoplicht schakel je ook een paar tankjes terug en zet je een trapper omhoog, zodat je bij groen direct uit de startblokken kunt schieten. Het is veel, maar met al deze informatie moet het wel goedkomen vandaag. Toch?

HEERLIJKE WEGEN

Anders dan gisteren blijken de fietspaden vandaag prima geasfalteerd te zijn. Mijn posite in de groep is ook duidelijk. Ik fiets op de 3e of 4e plek. Vooraan iemand die op de fietscomputer de route heeft ingeprogrameerd. Achteraan iemand om mij aan te moedigen, mocht ik dat nodig hebben. Maar eigenlijk gaat het best goed. De klimmetjes worden vloeiend genomen. De afdalingen evenzeer. Eén afdaling met een smal pad door bebost gebied gaat wat stijler omlaag. Daar knijp ik als beginnend wielrenner nog overmatig in de remmen, krijg ik te horen van de fietser achter me. Verder gaat het supergoed.

De eerste stop is bij de McCafé in Dibbersen. We lusten wel een bakkie. Bakkie blijkt bij deze McCafé overigens een emmer te zijn. En waar deze toko gespecialiseerd normaal gespecialiseerd is in Fastfood, is hun specialisatie hier Slowdrinks. Het duurt even voordat je wat krijgt. Maar datgene wat je krijgt, is ook direct veel. Heel veel.

Van Dibbersen en Buchholz fietsen we via de mooie Fischbeker Heide naar de havenstad Hamburg. Bij de eerste de beste brug moeten we wachten. Want open. Of was het dicht?Nee, het is open. Of? Ik hou het bij open. Toen die dicht was, bleek dat dicht heel letterlijk te zijn voor fietsers. Die mochten niet (meer) over deze brug rijden. Omkeren en de volgende brug over, was het devies van een behulpzame vrachtwagenchauffeur. Zo gezegd, zo gedaan.

Fietsen in Hamburg betekent verder: vaak stoppen voor een verkeerslicht, onder de Elbe rijden middels een authentieke fietstunnel, veel bochtjes, door het drukke verkeer heen slingeren en langs hordes toeristen rijden.

Maar we klagen niet. Dan doen we wel over de temperatuur, die inmiddels weer boven de 30 graden is gestegen. Goed insmeren dus. Maar de fles met beschermingsfactor 50+ ligt nog in de auto. Dan maar bij een Apotheek langs om een tube ervan te kopen. Mijn kont begin ik inmiddels ook behoorlijk te voelen. Zadelpijn. TIjd voor een langere pauze. We lunchen bij een überhippe zaak. Met heerlijke lounchesets buiten. Ik bestel een Oosterse bowl. Deze met Teppanyaki dressing gevulde salade is overheerlijk. Het water loopt me uit de mond. Met deze maaltijdsalade leg ik een goede bodem voor het laatste stuk naar Ahrensburg. Dat is nog ca. 37 kilometer peddelen.

Eenmaal uit de stad, rijden we weer op voortreffelijke wegen. Omdat ik nog energie over heb, pak ik de kop over en bepaal het tempo. We vliegen Ahrensburg binnen. Ehh, moesten we daar niet iets doen? Oh ja, een groepsfoto maken bij het plaatsnaambord. Remmen dus! Shit, vergeten het teken te geven (hand omhoog) en te roepen dat we gaan remmen. Dat krijg ik dus ook te horen, “had je niet kunnen aankondigen dat je ging stoppen”. “Sorry jongens!”. De foto wordt gemaakt en vervolgens wordt er naar het hoofdkantoor van edding gefietst. Daar worden we op een gastvrije manier welkom geheten. We krijgen Yoghurt met muesli aangeboden en er staat een auto voor ons klaar, waarmee we terug naar Sittensen kunnen rijden om onze teamauto op te halen. Snel maak in nog een selfie met een highlighter, want deze fietstocht van een kleine 90 kilomenter, die ik toch maar even voltooid heb, is voor mij één grote highlight. Als u begrijpt wat ik bedoel ;-).

Terug in Sittensen blijkt dat Richard toverkracht bezit. Hij kan de auto starten, zonder dat hij de sleutel heeft. Sterker nog, die autosleutel kunnen we niet vinden. Omdat de auto start en rijdt, zoeken we de sleuten in de auto zelf. Alles wordt overhoop gehaald. Maar we ook zoeken geen sleutel. Wel een soort van USB stick. Zou dat niet de reserversleutel kunnen zijn? En kan de auto daarom starten zonder normale sleutel? We testen het uit door een eindje verderop te gaan staan met deze stick. En ja hoor, de auto kan niet starten. Dan is dat mysterie opgelost en weten we dat we deze nogal klein uitgevallen reservesleutel voortaan niet meer in de auto moeten achterlaten. Maar goed, we moeten nog wel even de gewone sleutel vinden. Die blijkt nog op mijn nachtkastje te liggen. Dus we kunnen, met enige vertraging, op weg naar ons hotel in Ahrensburg.

We slapen in het 25Hours Hafencity hotel. Wat een mooie hotel! Het thema is industriele scheepsvaart. Over elk detail is nagedacht. In de lobby, de liften, de vergaderruimtes, de gangen en je kamer. Overal komt dit thema terug. Dagsponsor edding: bedankt dat we hier mochten slapen middels jullie sponsoring!!

We eten die avond nog met mijn collega Monika. We praten na over de dag van vandaag, de tour tot zover en over Jaap. Maar ook over Vanessa, de zus van Monika, die vlak na Jaap overleed. Sindsdien spreken we elkaar vaak. Over de dood, wat er meer is tussen hemel en aarde, over werk en hobbies. Kortom, over alles wat ons bezig houdt. Dat maakt de band met haar zo sterk. Het toeval wil ook dat haar achternaam Klescz in het Pools (want dat is ze van oorsprong) Teek betekent. Monika geeft aan dat haar donatie dit etentje is. Had niet gehoeven, maar wat een mooi gebaar. Dzięki Moni!

Na de machtige maaltijd lopen we nog even door deze serene stad en schieten wat prachtige plaatjes (ja, ik hou van Alliteratie 🙂 )

Terug in het hotel, gaan we direct naar onze kamers toe. Morgen wacht een lange tocht naar Heiligenhafen. Dus we kunnen maar beter een goede nachtrust pakken!

Ciao en sportieve groet, Age