Våxtorp – 29-08-2022 – “Lang zal ze leven, lang zal ze leven, lang zal ze leven in de gloria, in de gloria, in de glohorieeejaaahhh. Hieperdepiep Hoeraahhh”. Ik slaap bij Arjan op de kamer en we zingen voor zijn vrouw Meintje. Die is vandaag 38 jaar jong geworden. Terwijl ik de laatste hand leg aan de “Tour De France blog” geeft mijn kamergenoot zijn echtgenoot op afstand haar cadeautjes. Het is een feestelijk begin van de dag waarin we het vierde land van onze tocht in gaan rijden.

We zijn wakker geworden in Helsingør. in hotel Sleep2night, een soort van drive-in hotel. Het hotel heeft iets weg van een McDrive. Althans, toen we gisteravond aankwamen op deze locatie hadden we direct deze associatie. Robert, de theatermaker onder ons, vond dat we hiermee iets moesten doen. Geheel in de geest van Jaap natuurlijk. Mijn broertje hield immers van droge humor. Al snel hadden we iets bedacht. Richard werd omgetoverd tot cameraman. Age tot klant. Robert en Arjan speelden de rol van McDonalds medewerker. Het werd een hilarische one-taker, waar we zelf het hardst om hebben gelachen. Onze jarige van vandaag had het filmpje al doorgestuurd gekregen van haar fietsende man en vroeg waarom die nog niet live stond. Ok dan Meintje, omdat het vandaag jouw verjaardag is:

Terug naar de waan van deze dag. De achtste rit dient zich aan en we moeten nog ontbijten en Helsingør aftekenen. Als we de bammetjes hebben opgegeten, is het tijd om de auto in te pakken. Deze routineklus gaat lekker vlug, dus al snel kunnen we beginnen met het volgende terugkerende klusje, het aftekenen van de plaats die we achter ons laten. Maar wie moet dat hier doen? Dan staat er plots een Nederlands stel bij de auto. Onze bolide viel hen op, evenals het feit dat wij allemaal hetzelfde trainingsjasje aan hadden. Waar we mee bezig zijn? We steken van wal en geven tekst en uitleg. Het stel blijkt onder de indruk. Dan vraagt Robert of zij het aftekenen voor ons willen verzorgen. Prima ingeving. Zo gezegd, zo gedaan. Mirjan van Bommel, zo heet de vrouw van het stel, wil deze belangrijke rol wel vervullen. Ze doet het met liefde en verve:

Niet lang daarna zitten de mannen weer op de fiets. Ze zetten koers richting de boot die ons naar Zweden zal brengen. Age checkt uit en rijdt er met de auto als de wiedeweerga achteraan. Ongeveer gelijk komen ze aan bij de haven. Vlak voor de kaartverkoop worden de fietsen op de fietsdrager getild en stappen Arjan, Richard en Robert in de auto. De eerste vijf kilometer op de fiets zitten erop. De volgende 4 gaan per boot.

In nog geen half uur worden we van Denemarken naar Zweden gebracht. Het voelt alsof we het eeste gedeelte van de Tour De TBE achter ons laten en nu het tweede gedeelte begint. Het deel in het beloofde land van Jaap. Het land waar hij naar toe verhuisde voor de liefde. Het land waar hij vader werd van 2 prachtige dochters. Het land waar hij trouwde en rouwde. Het land waar hij zo zielsgelukkig was. Het land waar hij nu eeuwige rust heet gevonden. In dat land zijn wij nu ook.

Een nieuw land, dus even op de foto bij het landenbord van Zweden. Uhhh, waar is dat bord dan? We weten dat we er zijn om dat de vriendelijke douanebeamtes ons erin wuifde, zonder dat we onze paspoorten hoefden te laten zien. Maar niets te zien van “Välkommen till Sverige”. Dus de eerste de beste vlaggenmast opgezocht waarin trots een Zweedse vlag wapperde. Hier konden de fietsen van de auto af en de mannen hun fietstocht voorzetten. Maar eerst nog even naar het vogeltje kijken:

Ik krijg de opdracht naar een leuke lunchplek te zoeken, zo’n 30 kilometer verderop. Maar voordat ik het gaspedaal intrap, zet ik de zojuist genomen foto nog even op Facebook en Instagram. Dan weten onze volgers tenminste dat we zijn gearriveerd in de constitutionele monarchie Zweden. In Komoot check ik welke plaats 30 kilometer verder ligt dan de havenstad Helsingborg. Dat blijkt Ängelholm te zijn. Volgens Trip-Advisor mag je daar Hembrygdsparken niet overslaan. Vooral de heerlijke wafels met Fyka worden aangeraden. Met gezwinde pas, maar keurig binnen de geadviseerde snelheid, rij ik naar deze plek. Wat me direct opvalt zodra ik buiten de stad rij is de schitterende natuur die dit land rijk is. Het rijdt ineens veel prettiger. Alsof onze Volvo XC40 ook beseft dat hij weer in zijn vaderland is. Daar kan ik van genieten.

We rijden door de provincie Skåne. Hier komt Zlatan Ibrahimovic vandaan. Het gebied staat bekend om zijn prachtige natuur. Dat is te merken tijdens mijn rit naar Hembrygdsparken. Eenmaal daar aangekomen bel ik met Richard. Ook zij schieten lekker op en zijn nog maar 7 kilometer verwijderd van de heerlijke wafels. In ruim een kwartier scharen de fietsers zich bij mij en bestellen we dat wat op internet zo geadviseerd wordt: wafels met koffie. De reviewschrijvers van trip-advisor hebben het bij het rechte eind; deze wafels gaan erin als koek.

We kunnen niet lang genieten van het park. Dit om de simpele reden dat we om 14:30u een afspraak hebben staan met de locale pers van Vaxtorp. Omdat ook hier het aantal TBE teken ijlings toeneemt, wil men ons graag spreken. Dus de mannen gaan weer snel in de benen. Ik check de kaart en het valt me om dat vlak voor de klim naar onze eindbestemming een meer ligt. Dat kan wel eens een fotogenieke plek zijn. In de navigatie typ ik het meer van Rössjön in. Als de wielen van de auto weer ronddraaien, bel ik mijn vader voor de dagelijkse update. Het gesprek wordt onderbroken door de nodige “oehs’ en “aaahhhhs” van mijn kant. Wat een adembenemende natuur! En dan is dit nog maar de eerste dag in Zweden. Het meer blijkt een tractatie voor de ogen. Snel pak ik de camera om eerst wat foto’s te maken van de omgeving…

…en daarna van m’n fietsende vrienden:

Een vierde fietser heeft zich inmiddels geschaard bij onze helden. Deze Zweed woont aan dezelfde weg als Anneke Moerkerken, de vrouw die ons de overnachting van vandaag heeft aangeboden. Hij is in de zeventig, maar nog steeds in prima conditie. Onlangs heeft hij zelfs de 1200 kilometer lange wielerkoers Parijs – Brest – Parijs in één keer uitgereden. Deze duursporter fietst mee tot aan het begin van de laatste klim. Daarna kan hij het tempo van Arjan, Richard en Robert niet meer volgen. De klim tot aan de slaapplek blijkt stijgingspercentages van wel 10% te hebben. Best pittig voor de kuitjes. Maar dat deert De Fietsende Vrienden niet. Lekker zelfs, zo’n echte klim in de Tour. Bij onze overnachtingsplek worden we onder luid applaus bij een speciaal voor ons neergezette Nederlandse vlag zeer hartelijk ontvangen door Anneke Moerkerken, Bengt Hermansson, Gerard Schouten en Anna Vinkenborg . In nog minder dan een seconde voelen we ons thuis op deze plek.

De auto wordt geparkeerd, de fietsen neergezet en de sleutel van het huisje waar we gaan slapen officieel overhandigd.

We frissen ons op en snellen ons naar het terras van Anneke en Bengt. Daar zit namelijk jounaliste Carina van de immer populaire krant Bjarenu al voor ons klaar. Met deze vriendelijke vrouw hebben we een goed gesprek. Ze luistert aandachtig naar ons serieuze verhaal en pent haar notitieblokje vol met aantekeningen. Aan het eind van onze redekaveling geeft Carina aan dat ze het artikel zowel in gedrukte vorm als online zal gaan publiceren. Wij zullen via Anneke de link ontvangen. Ze Carina zal verder haar best doen om de gedrukte krant onze kant op te sturen. Voordat ze vertrekt, maakt ze nog een foto van ons bij de auto. Wij beloven haar op onze beurt nog enkele van onze fietskiekjes toe te sturen.

Dan is het tijd om even te relaxen. Even niets doen. Even de boel de boel laten. Waar de één even lekker gaat liggen, de ander belt met het thuisfront, neem ik de benenwagen om de groene bosrijke omgeving te ontdekken. Ik wandel langs de weg, struin over bospaden en stop bij een Monetbruggetje. Het is allemaal in het oog springend mooi.

Als de klok 7 keer heeft geslagen, maken we ons op voor het avondeten. We zijn door de famile Moerkerken uitgenodigd om met hen het avondeten te nuttigen. Er is een heerlijke rijstmaaltijd voor ons gekookt. Wat avonden als deze zo speciaal maken is de uitwisseling van verhalen en de oprechte interesse in elkaar. Het lijkt zo gewoon, maar juist daardoor is het zo bijzonder. Wat evenzeer bijzonder is, is het bedrag dat we tot nu toe gedoneerd hebben gekregen: € 11.155,32. We zijn over de 11 duizend euro heen! Niet normaal! Als we het hoogste bod op het gesigneerde shirt checken, blijkt die inmiddels op de € 525,- te zitten. Ook dat gaat lekker! Soms knijpen we elkaar om te checken of dat wat we doen wel echt is. We zijn zo ontzettend dankbaar voor alles!

Nadat de borden van tafel zijn gehaald, worden we door onze gastfamilie uitgedaagd voor een potje Pétanque, in de volksmond ook wel Jeu de boules genoemd. Net voordat de eerste bal geworpen wordt, arriveert Linda, de ega van Robert, op het terrein. Zij staat even verderop op de camping met een vriendin van haar. Ze zijn op weg naar Stockholm om ons daar volgende week in te halen. Wat leuk dat we haar nu hier al zien! Helemaal leuk dat ze direct ongedwongen mee kan doen met het ballenwerpen voor volwassenen. Ze blijkt talentvol.

Het wordt een hilarische avond vol lachen, gieren, brullen, waarbij er op de milimeter nauwkeurig wordt nagemeten wiens metalen bal het dichtsbij de doelbal ligt. Wie er aan het eind van de avond de meeste potjes heeft gewonnen weten we echt niet meer. Maar wat doet dat er eigenlijk toe?

We sluiten deze bijzondere dag af met een optreden van Robert en Linda. Zij spelen het nummer Chapel on the Hill, dat speciaal voor Jaap is geschreven. Wat maakt dit weer een indruk op ons! Muziek kan zo bij je binnenkomen. Helemaal als het zo persoonlijk is.

Na dit optreden keert Linda weer campingwaarts. Wij trekken ons terug in ons huisje. De route van morgen wordt op advies van Maaike van Balen, onze host van morgen, op het laatste moment nog aangepast door Richard. We rijden dan verder van de snelweg af langs de kustvägen. Volgens Maaike een supermooie touristische route langs wat ruiger kustgebied en interessante natuur. Deze route is helemaal verhard en wat rustiger dan de oorspronkelijk geplande rit. Het betekent wel dat er ruim 20 kilometer meer gefietst moet worden. Na ampel beraad stemmen de fietsers in met deze aanpassing van de route. Dit is gelijk het laatste kunststukje van vandaag, want we gaan lekker slapen.

Tot in Långås!

Sportieve groet, Age

Ps. Als de fietsers klaar zijn met hun rit, en zich kunnen ontspannen, begint voor mij de inspanning. Hoe deze bedrijvigheid van mij eruit ziet, is door ene R.B. te Z. op de gevoelige plaat vastgelegd: