Motala, 02-09-2022 – Na ontbeten te hebben, trek ik mijn fietskleding voor de derde keer deze Tour De TBE aan. Na eerder de proloog en rit 4 naar Ahrensburg te hebben gefietst, trap ik vandaag nog een keer mee. De fietstocht van vandaag brengt ons van Jönköping naar Motala. In totaal 116 kilometer. Daar ga ik als onervaren wielrenner er ongeveer 90 van meefietsen. Als me dat lukt, tenminste. In de volgauto zit mijn stiefvader Gijs, vandaar dat ik meekan. Van buiten zie ik er goed uit, Maar van binnen?

“Hoe kijk je naar deze rit? Zie je er tegenop?”. Terwijl ik mijn wielerkleding aandoe, stelt Robert mij deze vragen. “Minder dan bij de rit naar Ahrensburg” jok ik. De rit langs het Vättermeer heeft namelijk 640 hoogtemeters, waarvan er een aantal best stijl omhoog gaan. Zeker aan het begin van de rit. Niet aan denken nu. Eerst Jönköping aftekenen. Dat mag, hoe bijzonder, dit keer mijn moeder doen. Ze heeft immers op dezelfde camping overnacht. En ze is zo trots al een pauw dat ze dit mag doen.

Daarna beginnen we aan de rit die voor mij ruim 90 kilometer zal bedragen. De laatste keer dat ik meer dan 90km op een stalen ros heb gereden kan ik me niet meer herinneren. Het zal dus een lastige rit voor mij gaan worden. Misschien wordt het wel afzien. Maar dat deert me niet. Want ik rij vandaag speciaal voor Helmi Hoogeveen (die ik heb mogen interviewen), Erika Plug (die bij onze proloog aanwezig was) en de andere TBE-patiënten in Nederland. Uiteraard rij ik ook met mijn broertje in mijn achterhoofd.

De eerste kilometers gaan soepeltjes. Fluitend rij ik Jönköping uit. Daarna volgt er een klein klimmetje. Direct daarna, op 10 kilometer eentje die voor mij voelt als een col uit de buitencategorie. Volgens de meter van Arjan had deze helling een stijgingspercentage van maar liefst 6%. Dat is meer dan De Camerig in Nederland. Na een korte daling wacht de volgende beklimming alweer. Totdat we op de 20km grens zijn, alleen maar klimmen. Dat ga je voelen in je kuiten. Vooral als je te weinig drinkt. Ik hou het door de jongens aanbevolen 1 bidon per uur nog niet echt aan. En te weinig vocht, dat ga je voelen in de spieren. Gelukkig gaat het daarna bergafwaarts. Niet met mijzelf, maar met de wegen voor ons. “Drinken Age!” Richard spreekt me streng aan. We stoppen bij een oprit van een boerderij met keurig gemaaid gras. Ik heb mijn bidon nog maar net in mijn hand als de eigenaar van de boerderij op zijn Gator naar ons komt toegereden. “Would you like to drink some water?”. De man kijkt ons breedlachend aan. Toch slaan we zijn aanbod af. We hebben nog genoeg voorraad vocht bij ons. “Where are you from?” vraagt de vrolijke kerel ons. “We’re from Hollland” antwoord Richard. “Goe Gaat Get met Jouw?” De Zweedse man blijkt een aardig woordje over de grens te praten. En hij blijkt een praatgraag te zijn. We krijgen te horen over zijn bedrijf dat hij 20 jaar geleden heeft verkocht. Hij was een zakenman in ijsverpakkingen. Met vestigingen in Jönköping, Denemarken en België. “I sold it 20 years ago and since then enjoying life. Don’t forget to do that. Before you know it is over”. Wij leggen Vvolle, want zo heet hij, vervolgens uit waarom wij aan het begin van zijn erf met onze fietsen staan. Hij krijgt een helder betoog over de Tour De TBE, over het hoe en waarom acher onze tocht en over ons goede doel. “Very good that you do this! You will never regret that you have done this trip. And I told you, enjoy every day, you never know what the next day will bring”, aldus de man die naast zijn Gator ook een Porche 911 Carera 4GTS, een Mercedes e63 AMG, een Jeep en drie Harleys bezit. We beamen zijn wijsheden en geven deze vermogende Zweed snel onze website, je weet maar nooit.

We nemen afscheid van Vvolle en vervolgens onze weg. Na ruim 40 kilometer komen we aan bij de Getingaryds Camping och stugor in Gränna. Daar staan Gijs en Corrie al klaar met koffie en broodjes. Lekker, dat gaat er wel in! “Hoe gaat het?” vraag mijn moeder geïntereseerd. “Nog wel ok, maar ik voel de spiertjes al wel, dus ik ben blij dat ik even kan rusten”. De broodjes gaan erin als koek. En de koffie als, uh, versgemalen koffie. Hier knap je van op.

Er wordt afgesproken dat de volgende stop bij Vadstena Slott is. Dat is op de afgesproken 90 kilometer die ik zou rijden. Dus daar gaan we weer. De trui gaat uit en de voeten op de trappers gezet. “Kom maar op!” Dat had ik beter niet kunnen zeggen. Tot aan kilometer 55 is er sprake van een ‘vals plat’ tegenwindtraject. Per kilometer wordt het moeilijker om de beentjes fatsoenlijk te laten draaien. Maar op wilskracht worstel ik me naar boven. Deze 15 kilometers zijn vals, maar van plat geen sprake. Het gaat gewoon omhoog! Dan vlak voor de top van de zware beklimming, want dat is het voor mij, staat de man met de hamer langs de kant. En die weet mij helaas goed te raken. Mijn spieren raken vermoeid. En ik krijg vooral mijn hamstring en derrière. Ondanks alles weet ik de top van de ‘klim’ te bereiken. Pfff. Er volgt gelukkig een stuk parcours waarbij het asfalt naar beneden helt Hier komen de beentjes weer enigzins tot rust. We passeren een betonpaaltje, wat toevalligerwijze de helt van de totale rit van de 117 kilometer symboliseert.

Wat ik nog niet heb vertelt is dat de temperatuur vandaag hier in Zweden niet boven de 14 graden is gekomen. De gevoelstemperatuur in de schaduw bleek zelfs tegen het vriespunt aan te zitten. Althans voor mij dan. Er stond bovendien een straf windje. En als de wind straf is, heb je hem nooit mee, Nee, op een dag als vandaag blaast hij hard in je kop in plaats van je in je rug. Wind tegen dus. Vanaf kilometer 65 stijgen we weer. Al snel heb ik last van alledrie de kwaaltjes waar Richard, Robert en Arjan een dag eerder in de ochtend last van hadden. Ik voel het in mijn knieën, mijn hamstrings en vooral mijn billen. Combineer dat met de frisse temperatuur en je weet dat de man met de hamer niet ophoudt om mij vandaag extra hard te slaan. Ik ga met nog 25 kilometer te gaan kapot. Verzuring treedt in. In gedachten zie ik Helmi en Erika voor mij. Niet zeuren Age. Zij lijden iedere dag. Voor hen en al die andere TBE-patiënten moet ik het volhouden. Dat doen zij immers ook met hun slopende ziekte. Dat geeft mij kracht om deze rit goed door te komen. Alhoewel…

Makkelijker wordt het er niet op. De fietstocht wordt met de kilometer steeds meer een overlevingstocht. Het verandert van fietsen naar harken. En van harken naar stoempen. Ik kan daar veel woorden aan vuil maken, maar vaak zegt een video meer. Voor Arjan was het één van de vele fietsritten en hij trapte er nog vrolijk op los. Zo vrolijk dat hij het nodig vond om mij al rijdende te interviewen:

Ik fiets met het snot voor de ogen. En moet dus veel meer drinken. Er wordt afgesproken om de rest van de rit in te delen in 3 stukken van een kleine 10 kilometer. Aan het eind van ieder stuk nemen we pauze om te drinken en te eten. Bij de eerste drink ik mijn bidon volledig leeg en krijg nieuw water van Robert. Hij stopt er een magnesium pil bij, voor beter herstel. Richard zet mijn zadel iets lager, omdat je dan minder last van je hamstrings zou kunnen krijgen.

En weer door. Van Robert krijg ik ademhalingsadviezen. “Adem diep in via je neus en goed uit via je mond. Probeer de lucht in als het ware in je buik te pompen. Concentreer je alleen nog op je ademhaling en denk niet aan de lijdensweg”. Makkelijker gezegd dan gedaan. Maar ik ga er wel voor. Niet dat het er makkelijker op wordt. Ik ga à fond. In gewoon Nederlands: in fiets helemaal tot het uiterste. Met andere woorden: ik rij me compleet in het rood.  Maar mijn teamgenoten slepen mij er door heen. Zonder hun was ik veel eerder afgestapt. Chappeau voor deze geweldige gasten!

De laatste 10 kilometer zijn ingegaan. Nu is het de dood of de gladiolen. Ik kies voor het laatste. Maar fiets nog geen deuk in een pakje boter. Het gaat nu echt naar slakkentempo. “Onder de 20 is voor touristen”, aldus de opbeurende woorden van Arjan. “Kom op Age, je kunt het!” Richard praat mij moed in. “Kijk, daar doemt Vädsterna al op, dus nog even doortrappen en je hebt jouw finish gehaald”. Robert duwt me met zijn woorden figuurlijk vooruit. Met de tong op het stuur trap ik door. Natuurlijk ga ik het halen. Als ongeoefende fietser haal ik gewoon die 92,7 kilometer.

Vandaag heb ik afgezien. Ik had pijn in spieren waarvan ik niet wist dat ik ze had. Ik voelde al mijn kracht uit mijn lijf trekken. Voor mensen met TBE wilde ik blijven fietsen. Dat gaf me de kracht om door te gaan, ook al leek het soms uitzichtloos. Terwijl Arjan, Robert en Richard als geoefende fietsers met gemak de rit voltooide, maakte ik in mijn hoofd omwegen. Het was zwaar. Op sommige momenten zeer zwaar. Maar ik heb genoten. Genoten van de omgeving, genoten van het doorzetten, genoten van de teamspirit. Ik hoefde vandaag maar één dag helemaal kapot te gaan. TBE patiënten doen dat iedere dag. Er zijn daarom veel paralellen te trekken met mijn rit van vandaag en het leven van een TBE’er. Lees maar eens het interview met Helmi Hoogeveen.

Het leven heb je niet altijd in handen. Het wordt je gegeven. En geniet van deze dag, je weet nooit wat morgen brengt. Denk daar maar eens aan als je in de natuur fietst of loopt. Check je daarna dan vooral op teken.

Dit is het slotakkoord van deze blog: