Bijna zijn we er…. Nog één kleine rit naar Ekerö. Gisteren werden we door familie en vrienden welkom geheten in Stockholm. De stad die al vijf jaar voortraast zonder Jaap. De hele reis hier naartoe was hij er in gedachten bij. Achter op onze gesponsorde sportjasjes staat “Voor Jaap”. Niks aan gelogen, maar het is vooral ook “Met Jaap!” Gedurende de vele uren op de fiets dwaalden mijn gedachten regelmatig af naar vroeger. Naar de vriendschap. Als vanzelf komen de herinneringen naar boven.

Jaap en ik waren vaak bezig met sport en spel. Ontelbare potjes één tegen één voetbal op het openbare sportveldje aan de Industrieweg, vlak bij zijn ouderlijk huis aan de Jachthoorn. Later darten en snooker, maar de mooiste herinneringen koester ik aan de vele uren die we doorbrachten met het prachtige tafelvoetbalspel van Jaap. Fanatiek, aan elkaar gewaagd en afgetopt met een gigantische dosis humor. Een prachtige mix van ingrediënten als basis onder onze vriendschap. Goudeerlijk bovendien. We gingen tot het gaatje, maar valsspelen was uit den boze. Zo wilden we nooit winnen. Dan maar het verlies accepteren en het liefst meteen door voor revanche.

Corry, destijds nog mama van Jaap genaamd, stond menigmaal beneden aan de trap te luisteren naar het live commentaar waar we onze verhitte strijd aan het tafelvoetbalspel van voorzagen. Een hoop onzin en slap geouwehoer natuurlijk en Corry moest vaak haar lachen inhouden daar beneden aan de trap.

Later ging het spel zelfs mee in Jaap’s Opel Astra naar de camping in Groot-Valkenisse (Zeeland). Toen Jaap naar Zweden emigreerde, kreeg ik het voetbalspel toevertrouwd. Sindsdien werd het gekoesterd en nog regelmatig gebruikt.

Na Jaap zijn dood is het een relikwie geworden van een wreed verstoorde vriendschap. Één teekenbeet met desastreuze gevolgen. Had hij maar…. Twee injecties met vaccin tegen TBE.

Gedane zaken nemen geen keer en de realiteit van zijn dood haalt me weg uit de herinnering, terug naar het hier en nu. Fietsend door ‘zijn’ stad. De vele fietskilometers die we achter de rug hebben voel ik in de benen, maar dat deert niet. Ik had het voor geen goud willen missen. De ontmoetingen, landschappen, oude en vooral nieuwe verhalen. Dan is er de onvergetelijk hartverwarmende gastvrijheid waarmee we overal werden ontvangen en de prachtige reacties via de sociale mediakanalen. Het verhaal van Jaap, het verhaal over TBE is verteld en verspreid. De reis is ook een ode aan de vriendschap. Het is een bevestiging en verdieping van mijn vriendschap met Age, Arjan en Richard. Ze vormen nieuwe herinneringen. Voor en…. vooral met Jaap!

Gisteravond hebben we tijdens het eten met je dochters geproost op je leven. Vandaag fietsen we ter ere van je geboortedag naar je laatste rustplaats. Dank je wel vriend. Skol!

Sportieve groet en namens alle fietsende vrienden, Robert