English text

Waarom ik met De Fietsende Vrienden de Tour De TBE ga volbrengen.

Hij was niet alleen mijn broertje, ook een echte kameraad. Jaren lang deelden we dezelfde kamer in ons ouderlijk huis, liepen we samen naar school, haalden we kattenkwaad uit, hadden we dezelfde vrienden, voetbalden we bij Swift 64 en speelden we snookerbiljart.  Hij kocht zelfs, toen hij al geld verdiende en nog geen rijbewijs had, voor mij een auto. Zo konden we samen met onze vrienden op vakantie naar het buitenland.

Dit was misschien wel het meest bijzondere telefoongesprek dat ik heb gehad. Zeker met de wetenschap van nu.  Het was eind januari 2017. Ik vertelde hem over mijn kick-off presentatie. Dat ik die wilde beginnen met een persoonlijk verhaal. Met in de hoofdrol Jaap. Mijn broertje. Een verhaal dat gaat over je passie volgen. Over doorzettingsvermogen. Een bijzonder levensverhaal dat kracht geeft. Ik weet niet waarom, maar ik wilde het Jaap op dat moment gewoon vertellen. Niet eeuwig ongezegd laten dat ik de volgende 5 levenslessen van hem had geleerd:

1) Volg je passie

Dat passie kan werken als een magneet aan de horizon, blijkt uit het levensverhaal van Jaap.  Al toen hij een klein mannetje was, wilde hij slager worden. Hij had over niets anders. Ging vaak met mijn moeder naar de plaatselijke vleesspecialist. En kon daar minutenlang staren naar alles wat er in de etalage lag. Toen hij van Sinterklaas een cadeautje kreeg dat door de slager was ingepakt was in vlees, vond hij dat prachtig. Later op de MAVO was hij niet gelukkig. Deze school boeide hem totaal niet. Hij wilde immers slager worden. Waarom moest hij dan saaie vakken als Frans en Aardrijkskunde volgen? Na twee jaar met zijn ziel onder zijn arm te hebben gelopen verruilde hij de Mavo voor de SVO in Zwolle. Op deze Slagers Vak Onderwijsinstelling kwam Jaap weer tot leven. Dit was zijn passie. Van dit vak wilde hij alles weten. Hij haalde met vlag en wimpel zijn diploma’s en studeerde cum laude af met een eindscriptie over de samenwerking tussen slagers, bakkers en groentemannen.  Niet veel later werd Jaap uitgeroepen tot het beste slagerstalent van Nederland! Met die titel in zijn broekzak werkte hij ruim 10 jaar bij Slagerij Van der Vlis in Dronten. Werkte zich op tot meesterslager en voerde al gesprekken om de zaak later over te nemen. Hij leefde zijn droom. Tot dat ene moment…

2) Vind jezelf opnieuw uit als dat nodig is

…Jaap kreeg last van zijn gewrichten. Werken deed steeds meer pijn. Er werd reuma geconstateerd. Het slagersvak kon hij op zijn buik schrijven. Een droom viel in duigen. Alhoewel hij het er heel moeilijk mee had, accepteerde Jaap dat hij geen slager meer kon zijn. In plaats van bij de pakken neer te gaan zitten, vond Jaap zichzelf opnieuw uit. Een oom schonk hem letterlijk en figuurlijk zicht op een nieuw leven. Hij bood Jaap een opleiding tot opticien aan. Tijdens zijn opleiding kon mijn broertje direct gaan werken in de Pearl van deze oom. Mensen weer beter laten zien werd zijn nieuwe passie.  

3) Geloof in je eigen kunnen

Jaap ontwikkelde zichzelf tot een allround opticien met als specialisatie het slijpen van brilglazen. Fluitend ging hij in zijn Opel Astra GSi naar zijn werk. In die tijd leerde hij op vakantie in Griekenland zijn vrouw kennen. Zij kwam uit Zweden. Na amper 4 maanden verkering nam Jaap het besluit om voor de liefde naar Stockholm te verhuizen. Zij was immers de ware, zoveel was zeker. In Zweden moest Jaap een nieuw leven gaan opbouwen. “Ik ga daar slagen, Age” zei hij trots. Jaap geloofde in zijn eigen kunnen.  Hij zag al snel dat er in de Zweeds hoofdstad veel opticiens waren, dus werk genoeg. Maar hij moest dan wel de taal spreken. Dat was voor Jaap de deur naar een normaal leven in Zweden. Je moest Zweeds kunnen verstaan en praten. “Die taal leer ik vloeiend spreken in één jaar tijd”, zei hij vol vertrouwen tegen mij. En dat maakte hij waar. Jaap ging naar zowel de dag- als avondschool om Zweeds te leren. En na een jaar sprak hij Zweeds alsof hij er was geboren. Vervolgens solliciteerde hij naar een job als opticien en werd direct door Synoptik aangenomen. Daar werkte hij zich op tot Senior Optometric Technician. Inmiddels had hij vrienden gemaakt met andere Nederlanders die naar Zweden waren verhuisd en werd hij vicevoorzitter van De Hollandse Club Stockholm (DHCS). Zo bouwde hij in no-time een eigen leven op in het Scandinavische Koninkrijk Zweden.

4) Angst is een slechte raadgever

Het leven zit niet altijd mee. Als iemand dat wist, was het mijn broertje. Hij werd voortdurend op de proef gesteld. Tegenslagen horen bij het leven. Jaap wist daar positief mee om te gaan. Hij omarmde ze als het ware. Zelfs na het grootste verdriet pakte hij het leven weer op. Hij kon enorm goed relativeren en was niet bang. “Angst werkt verlammend, het is een slechte raadgever”, zei hij vaak. Zijn levensmotto was niet voor niets “No Guts No Glory”. Hij accepteerde de situatie en ging vanuit die situatie verder zonder er een oordeel over te vestigen. Doelgericht, met open mind en met lef.

5) Geniet van de kleine dingen in het leven

In Zweden bouwde Jaap zijn leven verder op. Met zijn gezin genoot hij van het leven. En van de kleine dingen die het leven zo mooi maken. Bij de eerste sneeuwvlokken die in Stockholm in het nieuwe winterseizoen vielen, kreeg ik steevast een appje met de foto ervan. Zat hij bij een concert, dan kreeg ik daarvan een filmpje toegestuurd. Hij genoot van voetbal. We spraken elkaar vaak over Ajax en het Nederlands elftal. Bij zijn buitenhuisje bij Ekerö was Jaap helemaal in zijn element. Hij had de natuur lief en kon minutenlang ontspannen staren over het meer. Smulde van een BBQ aan het water. Luisterde samen met zijn Zweedse collega’s naar de Veronica top1000. Verbouwingen deed hij zelf, waar hij vol trots over kon vertellen. En zo kan ik nog uren doorgaan. Jaap vond de wereld om hem heen overweldigend mooi met zijn gezin op de eerste plaats. Het maakte hem zielsgelukkig.

Tijdens ons telefoongesprek vertelde ik Jaap de bovenstaande levenslessen en hoe trots ik op hem was. Op wat hij ondanks zijn tegenslagen allemaal bereikt heeft. Dat hij een voorbeeld was voor velen, omdat hij altijd voor een ander klaar stond. En natuurlijk dat ik van hem hield. Jaap antwoorde met “Het is niet zo bijzonder hoor wat ik doe. Ik doe het gewoon”. En juist dat maakte hem zo bijzonder.  Maakte. Want later dat jaar werd Jaap gebeten door een teek. Die beet werd hem fataal. Zes maanden lag hij in het ziekenhuis vanwege TBE. Uiteindelijk verloor hij 29 december 2017 die strijd.

Nu vier jaar later denk ik nog vaak terug aan dat ene telefoongesprek. Blij dat we dit gesprek samen hebben gehad. Dat ik hem in levende lijve heb kunnen vertellen hoe trots ik op hem ben. Dat ik deze mooie woorden naar hem heb kunnen uitspreken. Juist dat maakt het gesprek zo bijzonder.

Met Jaap zijn levenslessen in mijn achterhoofd, gaan we komend jaar een fietstocht maken om nooit te vergeten. Voor mijn broertje. Van het dorp waar we samen opgroeide naar zijn laatste rustplaats. Om de herinnering aan Jaap levendig te houden. Elke tegenslag overwinnen door Jaap in gedachte te nemen. Voortleven in de herinnering. Het broertje, de man, de vriend, de bikkel. We vertrekken op 21 augustus 2022! Met 5 vrienden, wij en jij. We gaan jouw verhaal vertellen. Jouw dood levendig omzetten in nut. Met dat verhaal aandacht wekken voor de gevaren van de tekenbeetziekte TBE. Op jouw verjaardag proosten bij je graf. Bij dat mooie plekje dichtbij het jou zo geliefde buitenhuis in Ekerö. Bij het witte kerkje aan het water, waar je vaak overheen staarde.

Tot dan!

X, Age

Ps. want to read my above personal story in English? Please click here.